تسلیت عرض میکنم

فرا رسیدن ایام شهادت سیدالشهدا؛حضرت ابا عبدالله الحسین بر همه رهروان حقیقی راهش تسلیت عرض میکنم

و از همه دوستان التماس دعا دارم تویه این ایام

به همین مناسبت شعر زیبایی از مولانا جلال الدین مولوی میگذارم حتما بخونید

رسیدن شاعر به حلب روز عاشورا و حال معلوم نمودن و نکته گفتن و بیان حال کردن

25.1             روز عاشورا همه اهل ِ حلب                           باب ِ انطاکیه اندر تا به شب

25.2             گِرد آید مرد و زن جمعی عظیم                       ماتم آن خاندان دارد مُقیم

25.3             تا به شب نوحه کنند اندر بُکا                           شیعه، عاشورا، برای کربلا

25.4             بشمرند آن ظلمها و امتحان                            کز یزید و شمر دید آن خاندان

25.5             از غریو و نعره ها در سرگذشت                      پُر همی گردد همه صحرا و دشت

25.6             یک غریبی شاعری از ره رسید                       روز ِ عاشورا و آن افغان شنید

25.7             شهر را بگذاشت، و آن سو رای کرد                قصدِ جستجوی آن هیهای کرد

25.8             پُرس پُرسان میشد اندر افتقاد                        چیست این غم؟ بر که این ماتم فتاد ؟

25.9             این رئیسی زفت باشد که بمُرد                       این چنین مجمع نباشد کار ِ خُرد

25.10          نام او، و القاب او شرحم دهید                       که غریبم من، شما اهل دِه اید

25.11          چیست نام و پیشه و اوصافِ او ؟                    تا بگویم مرثیه ز الطافِ او

25.12          مرثیه سازم، که مردِ شاعرم                          تا از اینجا برگ و لالنگی بَرَم

25.13          آن یکی گفتش که: تو دیوانه ای                      تو نه ای شیعه، عدوی خانه ای

25.14          روز ِ عاشورا  نمیدانی که هست ؟                  ماتم ِ جانی که از قرنی به است

25.15          پیش مؤمن کی بود این قصه خوار ؟                 قدر عشق گوش  عشق ِ گوشوار

25.16          پیش مؤمن ماتم ِ آن پاک روح                           شهره تر باشد ز صد طوفان ِ نوح

26. نکته گفتن آن شاعر جهت طعن شیعۀ حلب

26.1             گفت: آری، لیک کو دور یزید ؟                          کی بُدَست آن غم؟ چه دیر اینجا رسید ؟

26.2             چشم کوران، آن خسارت را بدید                     گوش کرّان، این حکایت را شنید

26.3             خفته بودستید تا اکنون شما ؟                        که کنون جامه دریدید از عزا

26.4             پس عزا بر خود کنید، ای خفتگان                    زانکه بَد مرگیست این خواب ِ گران

26.5             روح ِ سلطانی   ز زندانی بجَست                    جامه چون دَرّیم و چون خائیم دست ؟

26.6             چونکه ایشان خسرو دین بوده اند                    وقت شادی شد، چو بُگسستند بند

26.7             سوی شادُروان ِ دولت تاختند                          ُکنده و زنجیر را انداختند

26.8             دور ِ ملک است و گه و شاهنشهی                 گر تو یک ذرّه از ایشان آگهی

26.9             ور نه ای آگه، برو بر خود گری                         زانکه در انکار نقل و محشری

26.10          بر دل و دین ِ خرابت نوحه  ُکن                          چون نمی بیند جز این خاکِ کهن

26.11          ور همی بیند چرا نبود دلیل؟                           پشت دار و، جان سپار و، چشم سیر

26.12          در رُخَت کو از می دین فرّخی ؟                       گر بدیدی بحر، کو کفّ سخی ؟

26.13          آن که جو دید، آب را نکند دریغ                         خاصه آن کاو دید دریا را و میغ

***لطفا زود قضاوت نکنید اگر متوجه منظور مولوی نمی شوید چند بار دیگز بخوانید***

مثنوی معنوی دفتر ششم