وب سایتی جالب برای دوست داران حافظ با امکاناتی جالب حتما از این وب سایت دیدن کنید...
www.hafez.mastaneh.ir
این پست را بخوانید البته اگه دوست دارید...مطمئن باشید زیاد وقتتون نمیگیره...ادامه مطلب را بخوانید
ادامه مطلب ...این پست برای آینده شما لازمه بلاخره که....آره
ادامه را حتما در ادامه مطلب بخوانید
ادامه مطلب ... برگهای زرد
ودل من درانتظار بهار
کوچ غمناک پرستوهای شاد
درغروبی پرملال وبی صدا
خبر عریونی باغها رو داد
پاییز اومد اینور پرچین باغ
تا بچینه برگ وبار شاخه ها
کسی از گلها نمیگیره سراغ
کسی ازگلها نمیگیره سراغ
بیا در سوگ دلگیر گل سرخ
بخونیم شعری از دیوان گریه
من و تو زاده ی فصل خزانیم
من و تو تن پرورده دامن گریه
شده ابری فضای سینه مون
قصه ی بی غمگساری های ما
می دونم پایان نداره بعدازاین
قصه ی بی برگ و باری های ما
بیا درسوگ دلگیر گل سرخ
بخونیم شعری ازدیوان گریه
من وتو زاده ی فصل خزانیم
من و تو پرورده ی دامن گریه
آی‌ی ی ی دل پاییز ه عریون
من و تو خسته و گریون
واعظان کاین جلوه در محراب و منبر می کنند
چون به خلوت می روند آن کار دیگر می کنند
مشکلی دارم ز دانشمند مجلس باز پرس
توبه فرمایان چرا خود توبه کمتر می کنند
گویا باور نمی دارند روز داوری
کاین همه قلب و دغل در کار داور می کنند
یارب این نو دولتان را بر خر خودشان نشان
کاین همه ناز از غلام ترک و استر می کنند
ای گدای خانقه بر جه که در دیر مغان
می دهند آبی که دلها را توانگر می کنند
در این بن بست
دهانت را میبویند
مبادا که گفته باشی دوستت می دارم.
دلت را میبویند
مبادا شعله ای در آن نهان باشد
روزگار غریبی ست ، نازنین
و عشق را کنار تیرک راهبند
تازیانه میزنند.
عشق را در پستوی خانه نهان باید کرد
در این بن بست کج و پیچ سرما
آتش را
به سوختبار سرود و شعر
فروزان می دارند
به اندیشیدن خطر مکن
روزگار غریبی ست ، نازنین
آنکه بر در میکوبد شباهنگام
به کشتن چراغ آمده است.
نور را در پستوی خانه نهان باید کرد
آنک قصابانند
بر گذرگاه ها مستقر
با کنده و ساطوری خون آلود
روزگار غریبی ست ، نارنین
و تبسم را بر لبها جراحی میکنند
و ترانه را بر دهان .
شوق را در پستوی خانه نهان باید کرد
کباب قناری
به آتش سوسن و یاس
روزگار غریبی ست ، نازنین
ابلیس پیروز مست
سور عزای ما را بر سفره نشسته است.
خدا را در پستوی خانه نهان باید کرد
مرحوم شاملو
نیمکت های آبی خالی دانشگاه من سلام
دلم گرفته...شما که از پچ پچ ها و حرف ها و اشک ها و خنده هایی خبر دارید...
شما که تکیه گاه یه شکسته دل شاید یه خسته دل میشید...
رنگتون و خلوتتون اونقدر نابه که وسوسه نشستن رو با خودتون دارید...
نیمکت هایه تنهایی...نیمکت های گناهکار...
قصه من رو شما خودتون خوب میدونید...
نیمکت هایه روزهای دلتنگی و بی قراری...اجازه نشستن با دله ما نیست...
جایی که دوست داشتن هم خلافه شرعه...
نشستن رویه شما و فکر کردن به دوست داشتن هم انگار گناهه...
میدونم شما هم از این همه شعار خسته شدید...
آزادی.اسلامی.حقوق مثلا بشر...
نیمکت های همیشه بی خاطره از دله خوش...
شما باید همیشه خالی بمونید...دله من درمانده تر از خاطره هایه آفتاب خوردن شماست...
نیمکت ها میدونم به ما میخندید...به سکوتمون...به این که مثلا انسانیم...خنده از دلسوزیه میدونم
نیمکت ها همیشه خالی بمونید رنگه آبی شما هم یه روز بی رنگ میشه از زور آفتاب داغ...بارونه مثلا لطیف...و چشمایه پر از وسوسه...
شما باید خالی بمونید چون خودتون بهتر میدونید شما رو گذاشتن فقط برای وسوسه...
اینجا دوست داشتن هم خلاف شرعه...و دیدن که وای ی ی ی...گناهه کبیره...
نیکمت های خالیه به رنگه آبی...
نگاهت را قاب می گیرم. در پس آن لبخند. که به من. شور و نشاط زندگی می بخشد.
امروز روز توست...
تولدت مبارک مهربونم
وبلاگ بچه های فیزیک دانشگاه تربیت معلم سبزوار یک ساله شد...
تولد وبلاگ رو بهش تبریک میگم امیدوارم تو این یک سال مطالب مفیدی در اختیار دوستان قرار داده باشیم...
لطفا نظر کلی خودتون رو راجع به مطالب یک سال گذشته وبلاگ با ما در میان بگذارید خوشحال میشیم در راستای نظر شما حرکت کنیم منتظر نظر های شما هستم
کوه بلندی بود که
لانه عقابی با چهار تخم، بر بلندای آن قرار داشت.
یک روز زلزله ای کوه را به لرزه در آورد و باعث شد که یکی از تخم ها
از دامنه کوه به پایین بلغزد.
بر حسب اتفاق آن تخم به مزرعه ای رسید که پر از مرغ و خروس بود.
مرغ و خروس ها می دانستند که باید از این تخم مراقبت کنند و بالاخره
هم مرغ پیری داوطلب شد تا روی آن بنشیند و آن را گرم نگهدارد تا جوجه به دنیا بیاید.
یک روز تخم شکست و جوجه عقاب از آن بیرون آمد.
جوجه عقاب مانند سایر جوجه ها پرورش یافت و طولی نکشید که جوجه عقاب باور
کرد که چیزی جز یک جوجه خروس نیست. او زندگی و خانواده اش را دوست داشت اما چیزی
از درون او فریاد می زد که تو بیش از این هستی. تا این که یک روز که داشت در مزرعه
بازی می کرد متوجه چند عقاب شد که در آسمان اوج می گرفتند و پرواز می کردند. عقاب
آهی کشید و گفت: ای کاش من هم می توانستم مانند آنها پرواز کنم.
مرغ و خروس ها شروع کردند به خندیدن و گفتند: تو خروسی و یک خروس هرگز
نمی تواند بپرد.
اما عقاب همچنان به خانواده واقعی اش که در آسمان پرواز می کردند خیره
شده بود و در آرزوی پرواز به سر می برد.
اما هر موقع که عقاب از رویایش سخن می گفت به او می گفتند که رویای تو
به حقیقت نمی پیوندد و عقاب هم کم کم باور کرد.
بعد از مدتی او دیگر به پرواز فکر نکرد و مانند یک خروس به زندگی
ادامه داد و بعد از سالها زندگی خروسی، از دنیا رفت.
تو همانی که می اندیشی، هرگاه به این اندیشیدی که تو یک
عقابی به دنبال رویا هایت برو و به یاوه های مرغ و خروسهای اطرافت فکر نکن
با سلام
اول جواب به دوستمون بگیم که متاسفانه از سی دی نمونده و حجم نشریه زیاد بود نمیشد با سرعته لاک پشتی آپلود کرد...
چند وقت نبودم به دلیل امتحان مغناطیس بود دوستایه دیگه هم که انگار یادشون رفته عضو هستند ...
برای همه شما آرزویه موفقیت دارم